Abraham miał dwóch[1] synów – Izmaela i Izaaka, Izaak był młodszy i doskonalszy od starszego brata. Izaak również miał dwóch synów – Ezawa i Jakuba. Jakub był młodszy i doskonalszy od swego brata. Jakub miał dwie żony – Leę i Rachelę[2]. Lea była mniej miłowana niż młodsza Rachela, dana Jakubowi wbrew jego woli. Pierwszy król Izraela – Saul musiał ustąpić Dawidowi – młodszemu i doskonalszemu. Dwa razy Izrael uciekający z Egiptu szedł przez wodę – pierwszy raz przez Morze Czerwone, drugi raz przez Jordan. Pierwsze przejście zaprowadziło go na pustynię, drugie do Ziemi obiecanej. Są to niektóre sytuacje, gdzie to co pierwsze było mniej doskonałe niż to co było drugie. To co było pierwsze niejako zawiodło, nie dorosło do zaszczytnego powołania, drugie zaś nie tylko spełniło pokładane nadzieje, ale jeszcze je przewyższyło. Prorocy będą śpiewali o Nowym Przymierzu, o wiele doskonalszym od Starego. Jakby cały Stary Testament był wielkim proroctwem Nowego.
Chrystus jest nowym Adamem, Kościół nowym Izraelem, niebo nową Jerozolimą, Eucharystia nową ofiarą, Ewangelia nowym Prawem, łaska nowym życiem, wiara nowym poznaniem. Oto czynię wszystko nowe – mówi Pan przez Izajasza, proroka. Oto czynię wszystko nowe – śpiewa Pan na swej stolicy w Nowej Jerozolimie[3].
W kontekście odnowienia wszystkiego staje przed naszymi oczyma Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny. Jest to początek nowego stworzenia. Nieprzypadkowo Bóg zaczyna pierwsze stworzenie od rozkazu: Niech stanie się światłość. W Niepokalanym Poczęciu widzimy pierwszy promień tej światłości: stworzenia, które nie przeminie. Niepokalane Poczęcie jest stworzeniem nowej ziemi, z której zostanie utworzone ciało nowego Adama – Chrystusa.
Gdy Maryja poczyna się pod sercem strapionej św. Anny, przypomina pramatkę wszystkich żyjących – Ewę. Ewa również zaistniała najpierw jako niepokalana, wolna od wszelkiego grzechu, nieporządku, zranienia, skłonności do zła. Ewa również żyła w łasce. Wszystka jesteś piękna, przyjaciółko moja! a nie masz w tobie zmazy.[4]
Maryja również jest wolna od grzechu pierworodnego. Jest Ona także napełniona łaską – większą łaską niż Ewa, bo i miejsce gdzie jest nie jest Edenem, i zadania dla których zostaje przeznaczona są większe i znacznie trudniejsze. Ewa przed grzechem pierworodnym mieszka w Edenie, nie jest to wieczne niebo, ale jego przedsionek. Ewa żyje w obecności Bożej, jeszcze nie widzi Trójcy twarzą w twarz – wówczas nie mogłaby w żaden sposób zgrzeszyć, ale zostaje stworzona by cieszyć się oglądaniem Boga. Ewa przed grzechem nie potrzebuje Zbawiciela – od czego miałby ją ocalić? Ani Odkupiciela, od czego miałby ją odkupić? Bez cierpienia i śmierci ma przejść spokojnie z ziemskiego raju do chwały nieba. Inny jest świat, w którym żyje Maryja. Tu ludzie cierpią i słabną, konają. To nie raj, w którym każde stworzenie śpiewa Bogu. Tu stworzenie buntuje się wobec Stwórcy: woli zatracić siebie niż uznać swój grzech. To nie ogród, lecz pustynia. Jest to pustynia, na której Bóg umieścił Prawo, Proroków, ofiary, królów i kapłanów Starego Testamentu – są oni niczym oazy – maleńkie skrawki zielonej ziemi, jakby resztki starego Edenu, które z głębi siebie wydają jęk za nowym Adamem, za odkupieniem.
Poczęcie Maryi to cud ukryty. Czyż Jej rodzice, św. Joachim i św. Anna, mogli wiedzieć, że dają początek dziecku, które Bóg zachowuje od trucizny Adama, uświęca bardziej niż swoich Aniołów i przygotowuje na Matkę Syna Bożego. Czyż mogli przypuszczać, że dadzą początek prawdziwej Matce Boga, ulubionemu mieszkaniu Trójcy Świętej i Królowej niebios? Wybranie Maryi obejmuje wiele osób, jest również łaską i nieopisanym zaszczytem dla Jej rodziców.
Bóg zaczyna odradzanie stworzenia na pustyni. Jak niegdyś Mojżesz, teraz Pan wyprowadza wodę ze skały: Niepokalaną – wodę przejrzystą i ożywiającą – czysty zdrój który wyda z siebie nowy strumień – Chrystusa i ożywi całą pustynię. Jest ona jak Raj, z którego wypływa poczwórna rzeka, żeby nawodnić cały okrąg ziemski. Jest ona nie tylko czysta ale i święta, pełna życia Bożego, inna niż wszystkie pozostałe niewiasty i dziewczęta: Jak lilia pośród ciernia tak przyjaciółka moja między córkami Adamowymi. Niepokalana zatem jest pełna łaski – pokazuje to wielkość powołania do którego Bóg Ją wynosi, ale też trudności jakimi jest otoczona i cierpienia, których dozna niewinnie w przyszłości.
W jaki sposób Maryja jest Królową bez zmazy pierworodnej poczętą? Tytuł Królowej pokazuje Jej pochodzenie, przeznaczenie i związek z nami. Pan pamięta o obietnicach danych królowi Dawidowi tysiąc lat wcześniej: przyobiecał mu przecież godnego potomka, który zasiądzie na Jego tronie na zawsze – św. Gabriel mówi, że Jezus zasiądzie na tronie Dawida na wieki. Do tego królewskiego rodu należy też Maryja. Maryja w tajemnicy swego poczęcia jest Królową, ponieważ przygotowuje ono Dziewicę na przyjście Wiecznego Króla: Bóg, Ten który zakróluje na wieki z tronu Dawida, chce począć się z Matki wolnej od grzechu, całej pięknej i pełnej łaski, z Niepokalanej. Królowanie Niepokalanej ukazuje również, do jakich godności my mamy zostać wprowadzeni. Chrystus w Maryi pokazuje swoje plany w odniesieniu do nas: spojrzysz na Niepokalaną, zobaczysz swoje własne powołanie: odrodzenie, wolność od każdego grzechu, pełnię życia Bożego i królowanie z Chrystusem.
Komentarz przygotował: o. Arnold Pawlina OP
[1] Po śmierci Sary Abraham ożenił się z Keturą (bądź Ceturą) i miał z niej pięciu synów.
[2] Były to jego dwie główne, najważniejsze żony, prócz nich miał jeszcze dwie drugorzędne, niewolnice Racheli i Lei.
[3] Iz 43,19 i Ap 21,5.
[4] Pnp 4,7 (za Biblią Wujka)
