DUCHA ŚWIĘTEGO wyznaje Kościół jako „Pana i Ożywiciela”. Czyni to słowami Symbolu wiary, zwanego nicejsko-konstantynopolitańskim od dwóch Soborów – w Nicei (325 r.) i w Konstantynopolu (381 r.) – którym zawdzięcza swoje powstanie i ogłoszenie. Tam. również dodano, że Duch Święty „mówił przez Proroków”. Są to słowa, które Kościół czerpie z samego źródła wiary, którym jest Jezus Chrystus. Istotnie, według Ewangelii św. Jana, Duch Święty został nam dany wraz z nowym życiem, jak głosi i obiecuje Jezus w dniu uroczystego żydowskiego Święta Namiotów: „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza” (J 7, 37 n.). I Ewangelista dodaje:
„A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego” (J 7, 39). Symbol wody, podobieństwo wody, wyraziło się również w rozmowie z Samarytanką, gdy Chrystus mówi o „źródle wody wytryskującej ku życiu wiecznemu”1. W rozmowie zaś z Nikodemem głosi potrzebę nowego „narodzenia się z wody i Ducha”, aby „wejść do królestwa Bożego” (por. J 3, 5). Kościół tedy, pouczony słowem Chrystusa, czerpiąc z doświadczenia Pięćdziesiątnicy i własnych „dziejów apostolskich”, od początku głosi wiarę w Ducha Świętego, jako Ożywiciela, poprzez którego niezgłębiony Trójjedyny Bóg udziela się ludziom, zaszczepiając w nich zadatek życia wiecznego (św. Jana Paweł II, encyklika Dominum et Vivificantem – O Duchu Świętym w życiu Kościoła i świata)
Sekwencja do Ducha Świętego
Przybądź, Duchu Święty,
Ześlij z nieba wzięty,
Światła Twego strumień.
Przyjdź, Ojcze ubogich,
Dawco darów mnogich,
Przyjdź, światłości sumień!
O najmilszy z Gości,
Słodka serc radości,
Słodkie orzeźwienie.
W pracy Tyś ochłodą,
W skwarze żywą wodą,
W płaczu utulenie.
Światłości najświętsza!
Serc wierzących wnętrza
Poddaj swej potędze!
Bez Twojego tchnienia
Cóż jest wśród stworzenia?
Jeno cierń i nędze!
Obmyj, co nieświęte,
Oschłym wlej zachętę,
Ulecz serca ranę!
Nagnij, co jest harde,
Rozgrzej serca twarde,
Prowadź zabłąkane.
Daj Twoim wierzącym,
W Tobie ufającym,
Siedmiorakie dary!
Daj zasługę męstwa,
Daj wieniec zwycięstwa,
Daj szczęście bez miary! Amen.
Panie, Jezu Chryste! Niegdyś w świątyni jerozolimskiej wołałeś do ludu: „Jeśli kto jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza”. A powiedziałeś to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Ciebie.
W każdym z nas, obmytym wodą chrztu, powtarza się ten cud, który zapowiedziałeś: wytryska z głębi naszych dusz strumień życia nadprzyrodzonego, którego źródłem jest Duch Święty. To On oświeca nas światłem wiary, budzi nadzieję zmartwychwstania, rozlewa w sercach miłość. Z Jego hojności otrzymujemy siedem darów, których pełnia jest w Tobie. Z Jego łaski pochodzą cnoty i dobre uczynki, które Twój apostoł nazywa owocami Ducha Świętego: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. To Duch Święty uczy nas modlitwy, „gdy bowiem nie umiemy się modlić tak jak trzeba, sam Duch Święty przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami”. Cała nasza świętość, nasze osobiste podobieństwo do Ciebie, Chryste, ma źródło w Duchu Świętym, który w nas mieszka. Dlatego, wierząc w to, wołamy:
Niech nas uświęca Twój Duch, o Panie!
- Niech Twoje słowo, Chryste, zamieszka w nas w obfitości, abyśmy składali Tobie dziękczynienie w psalmach, hymnach i pieśniach pełnych ducha.
Niech nas uświęca Twój Duch, o Panie!
- Ty nas uczyniłeś przez Ducha Świętego dziećmi Bożymi, daj nam, abyśmy w tym samym Duchu, razem z Tobą, nieustannie wielbili Boga Ojca. Udziel nam mądrości w działaniu, byśmy wszystko czynili dla chwały Boga.
Niech nas uświęca Twój Duch, o Panie!
- Napełnij nas radością i pokojem w wierze, abyśmy obfitowali w nadziei i mocy Ducha Świętego.
Niech nas uświęca Twój Duch, o Panie!
- Połącz nas ze sobą Duchem Twoim, aby nas nigdy od Twojej miłości nie odłączyło utrapienie, ucisk ani prześladowanie.
Niech nas uświęca Twój Duch, o Panie!
- Ześlij Ducha Twego, upragnionego Gościa naszych dusz i nie dozwól, abyśmy Go kiedykolwiek zasmucili.
Niech nas uświęca Twój Duch, o Panie!
- Panie, który przenikasz i znasz serca ludzkie, prowadź nas zawsze drogą szczerości i prawdy.
Niech nas uświęca Twój Duch, o Panie!
- Udziel nam łaski, abyśmy nie osądzali naszych bliźnich ani nie gardzili nimi, ponieważ wszyscy staniemy kiedyś przed Twoim sądem.
Niech nas uświęca Twój Duch, o Panie!
- Ześlij Ducha Twego, światłość najświętszą, aby napełnił nasze serca.
Niech nas uświęca Twój Duch, o Panie!
A teraz módlmy się, jak nas nauczył nasz Pan, Jezus Chrystus: Ojcze nasz…
Spraw, prosimy Cię, Wszechmogący Boże, niech zajaśnieje nad nami blask Twojej chwały, a Duch Święty niechaj Twoim światłem umocni serca tych, którzy odrodzili się przez łaskę. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
